Historia e Feve është përkufizuar edhe si një komentim i tërësishëm e jo i pjesshëm i feve. Ajo thirret që të nxjerrë në pah dhe të studiojë çdo lloj ballafaqimi të njeriut me të shenjtën, prej parahistorisë e deri më sot. Por, për historianët e feve është një modesti apo një turp i madh, thotë M. Eliade, që të jenë të dyshimtë në vlerësimin e aspektit dhe vlerës kulturore të rezultateve të nxjerra nga studimet e bëra në këtë fushë. Për këtë, që nga Max Müller dhe Andrew Lang e deri te Frazes dhe Marett, si dhe nga Marett dhe Levy-Bruhl e deri më sot, vërejmë rënien graduale të krijimtarisë apo të aktualitetit të Historisë së Feve. Megjithatë, autori në fjalë thotë se, nuk është e pamundur që Historia e Feve të rikthehet përsëri në pozitën e saj qendrore, mirëpo për këtë historianët e feve duhet të besojnë në mundësitë e jashtëzakonshme në këtë drejtim dhe, gjithashtu, duhet që të mos neglizhojnë dhe të jenë të vetëdijshëm për madhështinë dhe peshën e fushës në fjalë.

Për të marrë një kuptim më gjithëpërfshirës të secilës prej tre feve kryesore monoteiste. Për të kuptuar më mirë si ngjashmëritë ashtu edhe dallimet midis të treve. Të vlerësojmë më plotësisht marrëdhëniet historike dhe bashkëkohore midis besimeve, duke përfshirë periudhat e harmonisë dhe konfliktit, dhe gjendjen aktuale të dialogut dhe bashkëpunimit ndërfetar. Kjo përfshin katër grupet e mëposhtme të marrëdhënieve: hebre-kristian, hebre-mysliman, kristian-mysliman dhe hebre-kristian-mysliman.